Dit natuurgebied stond op ons wensenlijstje, rechtsonder bij de links (Pumalin) kan je heel veel informatie vinden. Onder andere hoe ondernemers, rijk geworden door o.a. het kledingmerk Esprit, grote gebieden hebben aangekocht met het doel dit te conserveren. Dat is ze erg goed gelukt. Je kan niet overal in het gebied komen, er is veel wildernis. De naam zegt het al: hier komt nog de poema in het wild voor. Voordat we er waren, moesten we eerst de boot vanaf Hornopirén nemen. Een uur voor vertrek moest je aan boord. Alle ferries hebben hier maar één oprit, dat betekent dat iedere auto, ook de vrachtwagens, eerst moeten draaien en achterwaarts moet inparkeren zodat ze er later zo weer af kunnen. De eerste paar auto's gaat nog, al zit de boot zo vol dat je van het personeel rondom max 5 centimeter krijgt om in en uit te stappen en langs andere auto's te bewegen met je spullen. We gingen aan boord en in de salon zitten. Het zag er gezellig gedateerd uit. Aan de raamstickers te zien was het ooit een Grieks schip geweest. Deed me denken aan de brandweer auto in Hornopirén waarop voorop in spiegelbeeld 'Brandweer' stond. Ook geïmporteerd. Aan boord veel Argentijnen aan de maté (thee in in een bolletje met ijzeren staafje erin) te zien. Iedereen liep met grote koelboxen en tassen aan boord. Maar er was ook een counter waar je koffie en kleine hapjes kon kopen zoals empanadas. En... zoals overal in Zuid-Amerika: een mega grote TV op orkaanstand geluid waar 90% van de aanwezigen tevreden naar zit te kijken. Je ontkomt er haast niet aan, ook niet aan de andere kant van de zaal. Maar goed, we zaten lekker en hadden alle tijd om boekjes te lezen. Eenmaal varend, kon je naar buiten aan dek. Dat deden we geregeld want de uitzichten op het fjord zijn ook op mistige en regenachtige dagen, zo'n 350 dagen per jaar, erg fraai. Beetje Noors maar met de bebouwing erbij moest ik eerder aan Alaska denken. Het was een mini Inside Passage door de Golfo de Ancud. Langs het peninsula Huequi naar Caleta Gonzalo. Je vaart langs de randen van Pumalin, delen waar je niet in kan komen. Indukwekkend veel groen en leuke watervallen. Vlak voor we aan wal gingen ging iedereen opgewonden aan dek kijken: we werden begroet door grote groepen dolfijnen, eerst langszij en tegen de tijd dat we onze camera's hadden, ietsje verderop. Na 3,5 uur varen, rond 14.30 uur, dachten we op onze bestemming te zijn. De boot werd uitgeladen maar aan wal was helemaal niets. Aangezien we auto nummer 4 waren, reden we maar door op een brede gruisweg met een sliert verkeer achter ons aan. Hans werd onrustig want er zou tenminste één overnachtingsplek moeten zijn. Toch reden we door. Na 10 kilometer werd duidelijk dat we nog niet in Caleta Gonzalo waren, we moesten nog een ferry nemen. Zelfde gedoe, iedereen achterwaarts de boot op, ook de bussen en de trucks. Dat duurt even. Het laatste deel was een uur. Zo krijg je de dag wel om. In het tweede deel van de middag waren we er. Bijna iedereen reed door, naar Chaitén, het plaatsje dat in 2008 nog flink getroffen is door de uitbarsting van de gelijknamige vulkaan. Wij stopten bij een gebouw. Het restaurant was dicht maar een man in de keuken deed open. Of ze nog een hutje hadden. Ja. Was wel prijzig, maar dat vinden we van heel Chili tot nu toe. Niet gek dus dat als je een mooie plek hebt, nog meer betaalt. De plek lag aan een baai met fenomenaal uitzicht. Bij aankomst droog en zonnig, zeldzaam. Gauw onze spullen uitgeladen. 's Avonds in het grote gebouw gegeten, iedereen die er was kreeg hetzelfde maar alles organisch en wat ze zelf verbouwden. Ook veel fruit na, lekker. Het park ligt er overal prachtig bij, er werken veel mensen om het zo mooi te houden. We hadden een fijne avond. En bij 'gebrek' aan wifi, tijd om te lezen, in een papieren boek. Het ontbijt was net zo goed, eindelijk goede koffie en geen oplospoeder. En weer fruit. We waren vroeg op pad, het was nog even droog. We liepen via een zwabberende hoge hangbrug naar een camping vlakbij. Alles groen en mooi. Goede voorzieningen. Even verder liepen we over de groentetuinen, weer met fenomenaal uitzicht. Wat een natuurschoon.

We wilden de Sendero Laguna Verde lopen, ongeveer drie uur wandelen want die zou het mooiste zijn. Alles is goed aangegeven en gemarkeerd, dat is geen probleem. Zelfs geen probleem was de stromende regen die echt met bakken naar beneden komt non stop. Wij onze jassen en regenbroek aan, naar het beginpunt, zien we afzetlinten. No pasar. Balen. Wij weer in de auto, volgende sendero, zelfde liedje. Waarom hebben ze ons dat niet gezegd in Caleta Gonzalo? De volgende stop was een camping en daar kon je naar de watervallen lopen. Mijn jas is veel te warm voor hier want het mag wel slecht weer zijn, koud is het niet. Door de regen kon je geen foto's maken helaas. Mooi was het zeker want het is met recht een REGENwoud. Een jungle. Bomen groen van de varens, lekkere geuren van de bloeiende arayanes en kikkergeluiden. Beetje Panamees. Meer wandelingen zijn er niet in dit deel en dus reden we verder door de jungle via de gruisweg. Af en toe gefilmd vanuit de auto. Wereld voor jezelf, zo hebben we het graag. Ineens kale bomen, we naderden vulkaan Chaitén. Gek gezicht die kale strepen door het landschap. Na de middag kwamen we aan in het plaatsje Chaitén, ik vond het toch opvallend armoedig. En eerlijk gezegd is dat niet alleen de schuld van de vulkaan. We vonden wel een leuk cafeetje en ze had zowaar koffie uit een apparaat. Het maken duurde wel een half uur maar we hadden de tijd. Keuze lunch was vlees of zalm. Aangezien Hans keelpijn had, leek ons nu de vis wel een goede keuze. Allemaal prima, maar toch best prijzig achteraf. Dat rare prijspeil verklaart ook de relatief hoge kamerprijzen, zelfs in hospedajes met wandjes van bordkarton, betaal je 50 euro. Gek.

Na het hele dorp vijf keer rondgereden te hebben, besloten we de cabañas brisas del mar (zeebries) te nemen. Auto onder afdak naast de deur, goed internet en veel licht. Wel gedateerd maar niet zo bruin en stoffig zoals op veel andere plekken. De dame hier was ook weer erg vriendelijk en behulpzaam. Een schril contrast met huishond Rex, een Germaanse herder met een blaf waar je nekharen van overeind gaan staan.

Morgen weer 200 kilometer rijden naar een volgend natuurgebied, Puyuhuapi.

Tot de volgende keer.