De Carretera Austral is een fantastische autoroute door het gebied waar we nu zijn. We zaten er al op maar nu komen de ruigere terreinen met sporadisch asfalt, gruiswegen en mooie uitzichten. Tenminste, als het weer het toelaat. Het is hier niet voor niets zo groen. Na Chaitén pikten we nog een stukje Pumalin Zuid mee en zagen weer een gletsjer in de verte. Veel verschil met het plaatsje hier in vergelijking met Chaitén. Hier worden huizen en groen en onderhouden en het is meteen een groot verschil. Als over een paar jaar de hele Carretera geasfalteerd is, dan komen er misschien meer voorzieningen, het moet haast wel. Langs de route ook thermale baden, niet van de omvang zoals in Valkenburg, maar meer een houten badkuip temidden van het groen en dat kost ook 18 euro. Parkeren is nog wel gratis.Behalve het soort groen, doet het Noors aan, her en der komt water langs de wanden. En uit de lucht. De route wisselde af met groene valleien, veel koeien weer maar ook schapen en enkele geiten.

In La Junta stopten we voor koffie bij een sfeervolle accommodatie. Een duurder hotel maar met reden: grote kamer en alles keurig en sfeervol. Hier logeren we over een paar dagen. In de wei lag een lama en in de tuin een zwarte bouvier. Na 30 kilometer moesten we stoppen, het regende stevig. Ze waren met de weg bezig en pas om 17 uur ging die weer open voor doorgaand verkeer. Stukje terug en gestopt waar het droog was. Dat valt niet meer want er zijn geen parkeerplaatsen, ook dat zijn voorzieningen. We kwamen de tijd door met een broodje, lezen en schrijven. Na 17 uur konden we verder. Dat stuk weg was ruig. Ze hadden net hele stukken steen opgeblazen, blubber alom, grote boomstronken aan weerszijden, ja, hier werd echt gewerkt. Aan grote machines alleen heeft men niet genoeg, er komt nog veel handwerk bij kijken. Toch fijn zo'n jeepje, ik betwijfel of ons dit met een klein autootje was gelukt. We glibberden met de meute mee. Ondanks het slecht weer en het beperkte zicht, kon je zien dat de route grandioos is.

Aan het eind van de middag stopten we in de plaats van bestemming: Puyuhuapi. Het dorp is een Duitse nederzetting opgericht in 1935, je merkt het veelal al aan de namen. Ook weer waarschuwingsborden met de vluchtroute in geval van een tsunami. Er waren wel wat hospedajes en dingen open, maar het oogde weer armoedig. In een grote winkel van Sinkel waar je net tussen de overvolle schappen door kon lopen, haalden we gauw wat drinken en nootjes. Uiteindelijk kozen we voor Hosteria Aleman, de enige tent die er fatsoenlijk uitzag. We kozen een rustige kamer beneden zonder gasten boven ons of ernaast. Dat bleek een goede keuze. We konden mee eten om 20 uur;ze hadden veel groenten uit eigen tuin. We zaten met 8 personen aan tafel, de vier Spaanstaligen plus een krijsende peuter voerden de boventoon. Maar, het eten was lekker. Gelukkig kunnen we snel eten en de eigenaresse wachtte niet tot iedereen iets op had. Mooi. Vandaar dat wij als eersten aan het ontbijt zaten, voordat de rest wakker was.

Vandaag een heldere dag. Frisse ochtend. Veel vocht binnen en buiten, dat duurt een tijd eer het weg trekt. Nadat we brood hadden gehaald, reden we verder de Carretera af, langs het fjord. Je kan je niet voorstellen dat dit een doorgaande weg is, zo smal veelal. Ook hier viskwekerijen. Het zou niet hoeven gezien de rijke visgronden voor de Chileense kust, maar het zal wel sneller gaan zo. Even gestopt om dolfijnen te bekijken. Na drie kwartier hobbelen met mooi uitzicht waren we bij de 'ingang' van Parque Queulat. Na 250 stopten we voor een dichte slagboom. De parkwachter zei dat er geen voorzieningen waren, ze waren met onderhoud bezig (niets van gemerkt overigens). Je kon dus niet doorrijden totaan de parkeerplaatsen. Dan maar te voet, waren we toch al van plan. De lucht klaarde steeds sneller op en de zon brak door. Helaas stond de zon pal boven de gletsjer, dus tegenlicht. Via een enorme hangbrug hadden we fraai uitzicht weerszijden, Canadees bijna. Het water was melkachtig van kleur zoals je dat alleen bij gletsjers hebt. We konden kiezen: 2,5 uur enkele reis naar de gletsjer of naar een meer. We kozen eerst voor optie 1. Helaas liepen we de hele tijd in een donker bos en dus keerden we na enige tijd om. De keuze om langs de rivier naar het meer te lopen was perfect. Wat een uitzichten! Zo mooi is het op een heldere dag, helaas zijn die schaars. Goede timing. In de tweede helft van de middag kwamen we terug bij onze hosteria. Hans heeft altijd lopen slijmen dat hij weer van die heerlijke selbstgemachte kartoffelsalat wil. Zijn Duits is ineens beter dan het Spaans...