Na wind komt regen, een Chileense wijsheid. Wij dachten 'na regen komt zonneschijn', maar dat is of was een brug te snel. In Puerto Varas werden we al een dagje gegijzeld door het slechte weer en we besloten een pas op de plaats te maken na al die stadse viezigheden. We brachten wat wasgoed naar de lavanderia, liepen wat winkelstraten af en raakten al snel verveeld. Geen uitzicht, zelfs niet die fraaie vulkaan Osorno die we op dag 2 en 3 zagen vanaf deze plaats. Mist en regen en schuimkoppen op het water van het meer. We brachten de tijd lezend door. Het werd windkracht 6 minimaal en in de nacht regende het hevig.

Zaterdag was een dag waarop je kon verzuipen, er viel minstens 60 mm regen. Geen uitzicht ook helaas. We reden weg van het plaatje Puento Varas richting de bergen. Het was rustig ondanks het herfstige weer. De weg buiten het plaatsje werd meteen lekker groen en schoon, we zagen wat alpaca's in de wei. Veel Duitse emigranten hier. We reden naar Ensenada. Het was heel anders dan verwacht, alweer een soort Valkenburg langs de weg maar dan verlaten, al was een aantal tenten 'abierto', geopend. We wisten dat de weg niet zou doorlopen maar we reden een soort National Park in. Het asfalt werd gruis. Aan het eind van de weg een lodge die geen gasten had. Gek he? Prijzen waren slechts 275 euro per nacht. We keerden om in de stromende regen en probeerden een kop koffie bij de waterval (niet te zien met dit weer) te nuttigen. Er stond een bord met 1000 pesos (parkeren of entree) maar we dachten dat het gratis was want de slagboom naar de grindbak stond omhoog en er was niemand. De dame binnen in het moderne gebouw gebaarde dat we konden komen. We gingen op een drafje in regenkleding naar het nieuwe, glazen gebouw. De dame binnen begin meteen een bon uit te schrijven. Nee, we willen koffie. Nee, gebaarde ze, parkeergeld is parkeeldgeld. Je moet je zo'n leeg natuurgebied voorstellen... En dan wij als toeristen die in het noodweer een kopje koffie willen en misschien een lelijk souvenir willen kopen... Geen meelij. Wij maakten rechtsomkeert, die flauwekul doen we niet aan mee. We reden terug totaan de doorgaande weg. Ingecheckt bij hotel Puerto Pilar en terug naar Duitse vreetschuur (klinkt oneerbiediger dan bedoeld). Tenedor libre, oftewel 'onbeperkt eten'. Geen gast te bekennen en vele schalen met heerlijk voedsel en vers vlees van het open vuur, de beroemde asado. Aangezien we daar al koffie hadden gedronken vlak voor 12 uur, besloten we daar ook warm te eten voor die dag. Geen beter weer hiervoor dan dit weer, verder niets te doen. Vele schalen met vers gemaakt voedsel,ook voor vegetariërs. Ik maakte de koks bij het vuur blij met mijn bestellingen, ik hield het bij lamsvlees (cordero) en bife (rund). En wie het eerst komt... We hadden weer eens de tent voor onszelf, zo zien we het graag, we hadden een plezant uurtje.

De middag brachten we door in de lounge van het hotel. Weer waren we de enige gasten, dus we moesten zeuren om warmte en warm water. Helaas, er moet bezuinigd worden in het laagseizoen. Na vele malen zeuren kregen we de volgende ochtend voor ontbijt eindelijk warm water, het personeel was goed geïnstrueerd om níet zomaar alles te doen voor een verdwaalde gast zoals wij. Hield je vol, dan kon je na een half uur wachten eindelijk douchen. Vermoeiend hoor. Zeker voor die prijzen.

Zondagmorgen. Eningszins droog, weinig uitzicht. We reden oostelijk, naar de bergen. De vulkaan Osorno was dan niet zichtbaar, hij was er wel. Net al de vulkaan de Puyuhue. Er liep een asfaltweg omhoog en we kozen die. Twaalf kilometer haarspeldbochten. De uitzichtspunten 'mirador' ontbeerden de basale ingrediënten, namelijk: uitzicht. Raar toch weer. Kon je parkeren, staan er bomen voor je neus... Ongelooflijk. Bovenaan de weg een skigebied met liften en de hele mikmak. We zagen door de mist wat vleugjes sneeuw, maar voor skiën was het veuls te vroeg. We daalden af naar de doorgaande weg, veel vulkanisch gesteente, weinig uitzicht, vaag wat flarden van het grote meer Llago Llanquihue. We reden naar Entre Rios. Onderweg veel boerderijen en vee, het zag er opgeruimd en Westers uit, Duitse kolonialisten. Beetje vlak, beetje saai nog, we wilden bergen en ruiger gebied.

Ineens zag ik langs deze goede asfaltweg richting Argentijns grens (nog maar 60 km) een bord met Lodge El Taique. Gezien op internet. Wisselende recensies. Maar ver weg van de hoofdweg, zo'n 8 kilometer. Eerst asfalt, daarna 4 kilometer gruisweg. Weinig uitzicht nog, twijfel waar we waren. Op het terrein niemand te zien, slechts een groezelige St Berhardshond, ik noem hem alvast Cujo, naar de gelijknamige film van Stephen King. Ook die hond was aanvankelijk braaf.

De Franse eigenaar is tevens chefkok. Kijk, nu komen we ergens. In ons trio natuur-accommodatie-eten slaan we al gauw een strike. Het bleek dat we de tent voor ons zelf hebben, mooier kan niet. De weersvoorspellingen zijn goed, vanaf morgen droog. Hehe. We krijgen goede adviezen voor een paar dagen. We checken in, eten wat voor lunch en vertrekken naar tip 1: de watervallen. We rijden pakweg 40 minuten, melden ons bij een parkopzichter en gaan wandelen. Kleine beetje miezer maar met de nieuwe dunne regenjas uit Puerto Varas is het goed te doen. We genieten van het oerbos, de frisse lucht en de giga grote bomen. En, de fraaie watervallen tussendoor. Er is ook een foto expositie van de uitbarstingen van de Osorno vulkaan, de laatste keer was in 2011.

We komen weer bij, in dit gebied Puyuhue genaamd, kunnen we best een paar dagen blijven. Rond 18 uur zijn weer 'thuis'. Onze Franse vriend die goed Engels spreekt en uiterst sympathiek is, geeft ons tips wat we in dit gebied kunnen doen. Qua eten en drinken is het allemaal ook prima. We durven weer optimistisch te zijn. Morgen hopelijk lekker wandelen, de vele termas baden kunnen ons gestolen worden, dat hoeft niet.

Als het morgen helder is, zouden we minstens 5 vulkanen vanaf deze plek moeten kunnen zien.... Of het klopt?! Ik vind eentje al bijzonder!