Indian Summer en vulkaan as
24 apr. 2015
🇨🇱
vanuit Chili
Indian Summer en vulkanische assen
Het was even lastig om de lodge El Taique te verlaten, we konden ons meteen weer in de realiteit begeven: supermarktje, tanken en geld pinnen. Vanaf Entre Rios wilden we binnendoor rijden richting
het noorden. Het was een saaie, grove gruisweg temidden van weilanden, geen verkeersbord re bekennen zoals gewoonlijk. We hobbelden voort naar Lago (=meer) El Ranco, onderdeel van het Lake District
in Chili, maar er wordt geen woord aan vuil gemaakt in een van de drie pretentieuze reisgidsen die we bij ons hebben. Rond de middag zon, de omgeving was niet verkeerd. Bergachtig, groene valleien
en al grotendeels asfalt op de doorgaande weg langs het meer richting het oosten, naar de Andes. We checkten al vroeg een hutje voor de prijs en hoe het eruit zag. Er werd immers geen enkele
acommodatie vermeld in de gidsen. De camping was al dicht, maar die ene cabaña (hut) was goedkoop. De toeristische borden hier gemaakt van hout, zijn al klaar voor de toekomst, maar ik zeg: kom
niet voor 2020 want de planning is royaal hier.
We stopten in Llifen, want dat was het laatste plaatsje met voorzieningen voordat we de weg richting de Andes (niet doorlopend tot in Argentinië) op zouden rijden. Kleine lunch, geen Turist
Information hier. Mooie route, zeker met die zon, veel grote weilanden met prachtige koeien. De lucht was knalblauw, de zon scheen, de Indian Summer was een feit.
Waar na 15 kilometer het asfalt ophield, begon een zandweg. Vrij snel erna een bord met Turismo Rural. We parkeerden bij de recepción. Een behulpzame vrouw wees ons de weg. Dit was Mavidahue, een
terrein waar je kon logeren op de campos, de boer zeg maar. Het hoofdgebouw was de Casa Patronal, je mocht hier naar binnen, open voor wifi (maar uiterst sloom) en eventuele maaltijden als je dat
wilde. Wij liepen te voet door een grote tuin waar bij elke boom of struik een naambordje stond, naar de cabañas. Dat waren niet zomaar hutjes, maar goed gebouwde kleine huisjes. Al een tijdje
geleden gebouwd, maar duurzaam en goed onderhouden. Het bed werd voor ons opgemaakt en de houtkachel aangestoken. Kijk, hier klopt ons koloniale hart sneller van. Je kon met de auto bij de cabaña
komen via een weggetje langs de achterzijde van het terrein. Al doende reden we langs een buitenbadje (gesloten, het is herfst hier), een mini voetbalveldje, croquetterrein en een spa gebouw (daar
kon je van alles bestellen) en 5 andere huisjes. We parkeerden naast het huisje. Het uitzicht was geweldig, helemaal in deze Indian Summer. Je kon ook paardrijden op de beroemde cabalgatas, maar
dat vinden we altijd zielig voor die paarden.
We konden ook wandelen. Dat deden we die middag. Langs joekels van stieren (toros) en de loeiende koeien verderop. Tussenin werd een ossenkar volgeladen met kachelhout, de ossen stonden geduldig te
wachten. Het was prachtig weer, maar zoals een Indian Summer betaamt, kil in de schaduw. De sendero, de steile berg op, was nog 5,5 kilometer. Te ver voor deze dag, konden we de dag erna doen. We
gingen terug naar ons huisje, dat was intussen opgewarmd door de houtkachel. Onze koelkast was gevuld, we konden zelf eten maken en drinken pakken.
's Nachts hoorden we onweer. Raar, want zo warm was het niet en we hoorden geen regen. We dachten allebei aan vulkanische activiteit maar gek genoeg waren we niet bezorgd, ze zouden ons wel komen
waarschuwen als er echt iets was. Bovendien liggen de echt grote vulkanen een eind hiervandaan. Buiten niets te zien, we gingen weer slapen. Hans meende wat lichtflitsen te zien. We hoorden de
koeien wel weer loeien, maar verder was het heerlijk stil.
Tegen 8 uur werd ons duidelijk dat er inderdaad geen onweer was geweest, maar vulkanische activiteit. De vulkaan Calbuco nabij Puero Varas waar we zijn geweest. Wij hadden nu 'slechts' last van de
as terwijl we inmiddels zo'n 100 kilometer verderop zitten!
We genoten van een goed ontbijt in de Casa Patronal en probeerden met het beperkte internet wat wijzer te worden. De Calbuco was inderdaad al 54 jaar niet actief geweest en men had deze vulkaan
niet zo in de smiezen vanwege die andere beruchte tevens actieve vulkaan, de Villarica.
Het gras was grijs, de auto was grijs, de bomen waren grijs. De as waait in je ogen en komt in je keel. De koeien kregen droog voer want het gras was amper te vreten.
Een grauwe dag, geen wandeling mogelijk. We reden terug naar Llifen voor de broodnodige boodschappen zoals wijn en bier, en keerden terug naar ons huisje. Daarna reden we de zandweg verder af, op
zoek naar de Termas.
Die Termas staan niet in de boekjes. Het zijn authentieke, warme baden uit natuurlijke bronnen. De zandweg erheen duurde even, het uitzicht was beperkt door de vulkaanas, een surrealistische
wereld. We toerden lekker. Na dik een half uur was een deel van het naambord van de Termas leesbaar, iets met ~uie.
Een niet Chileens ogende oudere dame met mondkapje en gebreide slobberbroek, kwam ons tegemoet. Ze werd vergezeld door een aantal honden dat het doorsnee asbakkenras overschreed. Ze praatte
lukraak, we meende twee belangrijke zaken op te maken uit haar spraakwaterval: ja, het was geopend en: de as die was neergevallen had het water bruin gemaakt. Vooruit dan. De prijs was ook
authentiek.
Het buitenbad zag er groezelig uit, maar het was warm, tenminste als je in een bepaalde hoek bleef, maar ook weer niet teveel in die ander hoek (peligroso!) want daar kwam het hete water erin. Bij
dit buitenbadje waren omkleedgebouwtjes, WC's en douches.
De rondleiding was nog niet klaar. Er was ook een heus badhuis, ik denk ouder dan die uit de Romeinse tijd... Ze ratelde maar door en wij hadden er zin in. Buiten was alles grijs en de as waaide in
je ogen, dan maar zo'n badkuip 'binnen' in het houten gebouwsel.
Als ik zeg authentiek, dan bedoel ik ook authentiek. De grote slang had een houten klos die als stop diende, en uit die slang vloeide rijkelijk zeer warm bronwater. Ernaast een metalen kraan met
koud water waarmee je de temperatuur in het bad kon regelen. De stop van het bad: alweer een grote houten klos. De badkuip: ik zou zeggen een varkenstrog van hout. Ruim genoeg voor twee authentieke
blanken.
Hup, kraan open, deur dicht en lachen. Verderop hoorden we een Chileense dame naar hartelust zingen. Gezellig toch?! De trog, daar pastten we makkelijk in. Werd het wat fris, dan trokken we de
houten stop uit de slang, zodat het er opnieuw rijkelijk warm water de kuip in vloeide. Hoezo vulkaanuitbarsting? We spoelden de as van ons af en hadden de grootste lol. Genoeg voor vandaag. Einde
middag weer thuis, kachel aan en kneuteren. Morgen weer weg, want hier valt momenteel niet te wandelen. We blijven langs de oostkant, bij de Andes, in vulkanisch gebied als het even kan.
Reacties
Reacties
24 apr. 2015, 00:44
foto's komen later in een volgende plaats, niet doen met de wifi hier helaas.
25 apr. 2015, 09:36
Wat een avonturen!
Harry
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!