De omgeving rond Lago Ranco was prima, schoon. De omgeving van Futrono was goed opgepoetst. De winkels zijn ook schoner en beter ingeruimd. Weer getankt en zoals gebruikelijk in Chili tegenwoordig probeerden ze ons weer te belazeren door het bedrag stiekem op te hogen. Voorheen gaven we wel eens fooi, maar toen maakten ze nog al onze ramen nog schoon. Dat was toen.

Ons plan was om binnendoor te rijden naar Choshuenco via de onderkant van het meer Lago Riñihue. De route was leuk en er woonden vooral rijke stinkerds in mooie huizen. Geen Mapuche te bekennen. Op de kaart stond Riñihue maar die stip was geen plaats in het echt, maar een carabineros, een politiepost. Wel zagen we een strandje en wat grillplaatsen, het deed Argentijns aan, helemaal met de geel verkleurde populieren. We reden verder en kwamen langs wat cabañas met een cafetaria. Er hing een bord met 'abierto'. Het betekent wel geopend maar de eigenaar liet weten dat ze gesloten zijn. Het deed ons denken aan De Zweedse toestanden waar half juli alles al stängt voor het zomerseizoen is. En nee meneer, we komen ook geen hut van u huren als er niets te eten valt noch een supermarkt voorhanden is in de wijde omtrek. We wilden doorrijden via een ripio, een gruisweg. Op de kaart een stippellijntje, naar Enco. Moest kunnen, we hebben niets voor niets een jeepje. Het meer was prachtig, de zon scheen en we zagen vulkaan Choshuenco liggen in de verte. Het weggetje was echt heel smal en vol kuilen en stenen. We hobbelden een aantal kilometers omhoog. Veel oude houten balken over passages waar een kloof onder zat. Hans manoevreerde de Suzuki tussen de taaie bramenstruiken door. Nu weten we waar die krassen vandaan komen, we zagen ze ook al toen we de auto net kregen. Het ging 7 kilometer goed en je denkt: ALS het niet erger wordt... En dat moet je niet doen, want dan wordt het ook erger. Er kwam een 'bruggetje' waar ik te voet al amper over durfde. Hans bekeek de constructie. Hij had het eventueel aangedurft, MAAR. Een stukje verder op de weg was het zo erg, dat we daar niet doorkonden, daarvoor heb je een hele hoge auto nodig en weinig hersens, of een van beide. We ontbeerden alletwee en keerden teleurgesteld om want we zouden op 2 kilometer na op onze eindbestemming van de dag zijn om 14.30 uur. Het goede nieuws: het was mooi weer en we hadden verse broodjes en beleg. We reden terug naar het strand in Riñihue en gingen daar picknicken. Ik wilde nog even stoer doen op de Baywatch stoel, maar het trapje was me toch te gortig.

We reden weer een heel eind westelijk terug richting de Pan America en een kleine 10 kilometer ervoor reden we de weg op naar Panguipuilli. We reden tevreden rond, het uitzicht werd steeds beter en we kregen weer bergen in zicht. Panguipuilli is best een grote plaats maar te doen. We stopten op een rotonde (Chileens model) en parkeerden langs de stoeprand, dat kan hier. hans haalde daar wat info bij de VVV. Meteen daarna reden we de stad uit, drie kilometer noordwest en daar was een rustig gelegen hotel Eco Verde. Betaalbaar door de 30% najaarskorting. Het was er rustig, we waren alleen en de eigenaar was behulpzaam met tips we konden nog op het terras in de zon zitten voor onze schuifpui. En er was snel wifi. Wat er niet was, was een restaurant, wel 2 kilometer verderop. En als een Chileen zegt 2 kilometer, dan kan dat ook 4 of 10 kilometer zijn. Dat we de auto pakten, bleek volkomen terecht. Als vleeseter kom ik goed aan mijn trekken, maar Hans kwam erachter, dat er nog slechtere pizza's bestaan dan die in Zweden. Toch leerzaam, zo'n reis.

Op zaterdag reden we verder de Zeven-meren-route af. 's Ochtends vroeg nog nevel, maar al snel klaarde het op. Wat een mooie en schone omgeving. Hier snapt men wat toeristen willen: er waren zelfs parkeerplaatsen met bankjes en uitzicht. Genieten!

We reden langs Lago Panguipulli richting Choshuenco. Weer een huzarenstukje verkeersborden met afstand. Een kilometer later is de afstand 5 kilometer meer, weer 10 kilometer later is er 5 kilometer verdampt en ga zo maar door. Het interesseert echt niemand, zelfs de dame bij de VVV zei 25 kilometer waar het feitelijk zo'n 40-50 is.

De weg slingert door de bergen langs het water, de zon kwam erdoor en we filmden wat af. De watervallen onderweg, onder andere Huilo Huilo, moesten wachten. We wilden de boot nemen om 13 uur vanaf Puerto Fuy. De rest kon wachten want vandaag was het zonnig. Wel reden we 4 kilometer even de weg af naar Choshuenco. Een rustig plaatsje. Aan het eind van Lago Panguipuilli is dat en daar lag een leuk houten hotel met uitzicht op het meer. We besloten meteen dat we daar die avond zouden blijven en ook welke kamer we wilden, de Puntiagudo. En vrij goedkoop, het kan dus wel. Alle kamers zijn vernoemd naar vulkanen, als dat maar goed gaat. Snel weer weg naar de boot. Onderweg in het bos, in reservaat Huilo Huilo zagen we het beroemde architectonische hoogstandje in de vorm van een boomhut hotel liggen. Het werd even als tip genoemd door de 3 op reis (notabene een jongerenprogramma) presentator. Prijzen vanaf 275 euro per nacht en bijna altijd volgeboekt.

We zagen onderweg steeds meer vulkaanas op de bomen, de weg en de auto's. Bij het haventje Puerto Fuy lag veel as. We lieten de auto daar staan en pakten wat spullen in een dagrugzakje. De boot is erg goedkoop, 900 pesos voor een voetganger, nog geen anderhalve euro. Mag je anderhalf uur voor varen. Aangezien het 19 graden zou worden, zagen we ons al zitten op het zonnedek. Dat was er niet, wel stoelen binnen. Je kon af en toe even naar buiten op de railingen staan. Hans filmde, ook alle mensen met selfie sticks, hij is er nu achter wat het is ('dat is geen hengel Hans').

Na de helft zagen we de aswolken hangen helaas. Het waaide hellingen af. Het uitzicht trok dichter en dichter, sommige mensen hadden mondkapjes op. De as aan Argentijnse zijde, hier slechts 10 kilometer vandaan, lijkt dikker dan aan Chileense zijde. Sommige plekken zijn schoon, zoals waar ons hotel lag, andere plekken kregen de volle laag. Jammer want na 1,5 uur varen mocht je een half uur aan wal (een deel reist verder met de auto naar Argentinië) en we zouden picknicken. Dat ging nog net omdat de mensen daar de kade en de bankjes met brandslangen hadden schoongespoten en de zon het hout had gedroogd. Met het broodje achter de kiezen trok het dicht, je kon tandenknarsen. Jammer, daaar ging onze cruise!

De terugtocht verliep vlot en vlak voor we er waren, was het beduidend minder stoffig door de as maar wel meer dan op de heenweg. Ook weten we, mede uit de krant, dat het aan Argentijnse kant niet mals is met de as, toch een geluk bij een ongeluk dat we niet de grens zijn overgestoken. Wijsheid achteraf.

Om 18 uur in Choshuenco. Zonnig, rustig, geen andere gasten en binnen brandt het houtvuur want want het is wel Indian Summer. We zitten gezellig beneden in het restaurant en drinken een drankje en zitten foto's in te laden. Vanavond warm eten hier, ik zie jabalí op de kaart (wild zwijn). Het voelt toch echt wel als vakantie!